Depressie 

De strijd van onzichtbaarheid

In mijn tiener- en puberteit heb ik moeilijke momenten gekend. Als ik terugkijk, zie ik verschillende depressieve periodes en momenten waarin ik mijzelf onzichtbaar wilde maken. Ik herinner me dat ik eens letterlijk probeerde te verdwijnen. Ik boekte een huisje op een vakantiepark om me volledig af te zonderen. Ik dacht: wie zou me echt missen? Niemand toch? Ik wilde rust, maar tegelijkertijd voelde ik de pijn van binnen. Diep van binnen voelde ik me waardeloos en machteloos. Woorden die ik nu kan geven aan dat gevoel, had ik destijds niet.

Stoppen met mijn opleiding SPW destijds was ook zo’n moment waarin ik me compleet verloren voelde. Ik kon het niet meer opbrengen en voelde me ongelukkig. Er waren zelfs momenten dat ik niet meer wilde leven. Gedachten over hoe ik dat zou kunnen doen, waren er soms, maar ik heb het nooit uitgevoerd. Ergens in mij was er altijd een vonkje hoop, hoe klein ook. Dat vonkje hield mij in leven, zelfs op de donkerste dagen.

De donkere tunnel en de weg eruit

Ik heb me vaak leeg en lusteloos gevoeld, alsof er een diepe schreeuw in mij zat waar ik geen raad mee wist. Die machteloosheid verlamde mij en zette alles in mij op slot. Het voelde alsof ik vastzat in een donkere tunnel zonder uitweg. Maar nu, jaren later, weet ik: er is altijd een weg. Wat ben ik blij dat ik mezelf heb gevonden in die tunnel. Ik heb mezelf omarmd en mezelf liefde gegeven, en dat gaf mij het leven terug.

Ik heb geleerd dat depressie verschillende gezichten kent. Je kunt een sluimerende lichte depressie hebben, een milde depressie of een intensieve depressie die je dagelijks overweldigt. Het kan kort aanwezig zijn, of een jarenlange worsteling. Voor mij waren de schaamte en het innerlijke conflict de grootste blokkades. Dat innerlijke conflict hield me gevangen in een vicieuze cirkel van gedachten en gevoelens.

De veiligheid in de donkerheid

In mijn bed heb ik veel tijd depressief doorgebracht. Mijn bed voelde als een veilige plek. Ik trok de deken over me heen, zette het licht uit en lag vaak in foetushouding. Soms kwamen er tranen, maar vaak zat alles op slot. Mijn gedachten dwaalden overal en nergens heen. In die momenten voelde ik pijn, maar ik wist niet waar ik ermee naartoe moest. Schrijven hielp soms, maar meestal voelde het zinloos. Toch heeft die pijn, hoe zwaar ook, mij uiteindelijk inzichten gegeven waarmee ik nu anderen kan helpen.

Herstel en hoop

Nu, jaren later, weet ik dat het leven soms zwaar kan zijn. Voel ik me nooit meer somber en down? Nee, niet meer zoals toen maar ik heb heus weleens een dipdagje. Het is niet meer zoals eerder. Hoe meer liefdevol ik naar mezelf kan zijn, hoe sneller ik eruit kom.

Het leven is een uitdaging. Ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. Mijn herstelpunten, de lessen uit mijn levenslijn, blijven een proces tot mijn laatste dag. Het lijden dat het leven soms met zich meebrengt, kan ik nu beter omarmen en integreren.

Samen is minder alleen

De verbinding aangaan – met jezelf, met de ander – is van onschatbare waarde. Samen voelen wat je doormaakt, maakt het minder zwaar. Voor mij is het leven een proces dat begint in de moederschoot en dat geen einde kent. Alles wat ik heb doorgemaakt, is een deel van wie ik ben, wie ik was en wie ik zal zijn. Mijn woorden blijven in beweging, omdat het leven mij telkens nieuwe inzichten en inspiratie geeft.

Belangrijk: wanneer iemand zijn somberheid, depressieve gedachten en gevoelens met jou deelt, neem dit altijd serieus. De ander stelt zich nooit aan. Luister zonder oordeel. Laat weten: "Ik hoor en zie jou." Het is niet nodig om een mening of advies te geven. Het feit dat iemand dit durft te delen, is al een enorme stap. Wat een dapperheid, dat iemand jou zijn of haar kwetsbaarheid toevertrouwt. Vergeet dit nooit, want uit ervaring weet ik hoe moeilijk dit kan zijn.

Ik wil je graag zien en horen. Mijn eigen thema’s zijn zo verweven met mijn missie en visie. Jij mag er zijn, met alles wat in jou is. Deel het met anderen of met mij. Er is altijd een weg die een verandering teweeg kan brengen, wat de uitkomst ook voor jou zal zijn. Durf jij te vertrouwen en te hopen?

Depressie heeft vele gezichten. Wat het ook is, jij mag er zijn.

Samen kunnen we de last verlichten.

Samen is minder alleen.