De pijnlijke reis naar herstel

Van schaduw naar licht

Ik groeide op in een groot gezin, als jongste van 13. Ons huis kende strenge regels, verwachtingen, en straffen als die regels werden overtreden. Oordelen waren overal: uitgesproken in woorden, verborgen in gebeden, en verpakt in de bijbelverhalen en persoonlijke (religieuze) preken van mijn vader. Vrijheid en eigen keuzes waren er niet. Alles voelde strak, benauwend.

Er was geen televisie. Ik mocht geen broeken aan, niet te veel sieraden of make-up dragen. Zelfs iets kleins als afzwemmen was verboden. Als jong meisje verdiende ik chips op zondag door haren te borstelen – een klein geluksmoment in een wereld vol beperkingen. Maar ook dat geluk bleek breekbaar. Toen ik tijdens een stage een broek droeg, sloeg op een dag mijn vader de ruit van mijn kamer in en verscheurde hij al mijn broeken. Toen ik ouder werd en een nieuwe kamer kreeg waar mijn slaapkamer altijd op slot kon, deed ik dat.

Die momenten hebben diepe sporen achtergelaten. Als kind leerde ik voortdurend op mijn hoede te zijn. Mijn ouders handelden vanuit hun overtuigingen, maar voor mij voelde het als een eindeloze strijd om te overleven. Veiligheid, iets wat vanzelfsprekend zou moeten zijn, was afwezig.

In mijn vroege kinderjaren ontwikkelde ik een manier om te overleven: ik dissocieerde. Het voelde alsof ik leefde in mijn hoofd, ver weg van mijn lichaam en bepaalde emoties. Maar er kwam een moment waarop ik de waarheid niet langer kon ontkennen. Mijn vader had grenzen overschreden – hij had mij betast, naar mijn lichaam gegluurd. Daden die littekens achterlieten in mijn lichaam en ziel en mijn onschuld had afgenomen.

Ik wilde het niet zien. Niet voelen. Maar op een dag kon ik niet meer wegrennen. Het lichaam sprak en fragmenten van mijn verleden drongen zich aan mij op. En daarmee kwam een storm van emoties. Ik schreeuwde, huilde, raakte opnieuw los van mezelf. Alles waarvan ik dacht dat het zekerheid gaf, brokkelde af.

Maar precies daar, in dat dieptepunt, vond ik een nieuw begin. Ik keek de schaduw recht in de ogen en koos ervoor het licht binnen te laten. Ik leerde het kleine meisje in mij – dat zich zo vies, zo waardeloos voelde – te omarmen. Mijn bestaansrecht terug te pakken.

Ik zocht hulp. Stap voor stap begon ik mezelf opnieuw op te bouwen. Wat ooit mijn grootste zwakte leek, werd mijn kracht. De lessen die ik leerde, de schatten die ik onderweg vond, draag ik niet langer alleen voor mezelf. Ze zijn er voor jou. Voor iedereen die worstelt.

Misschien raakt mijn verhaal iets in jou. Misschien herken je jezelf, of iemand die je kent. Ik wil je uitnodigen: geef jouw verhaal een stem. Laat los wat je niet meer dient. Vertrouw erop dat je in dit proces de weg naar herstel zult vinden.

De kracht van spreken Het is zo belangrijk om niet te zwijgen, maar je stem te laten horen. Zwijgen houdt de pijn vast, terwijl spreken het begin kan zijn van heling. Door te spreken geef je niet alleen jezelf de ruimte om te helen, maar bied je ook anderen de kans om te luisteren, te begrijpen en je te steunen. Hoe moeilijk het ook lijkt, het delen van je verhaal kan een sleutel zijn om deuren naar herstel te openen.

Wat kun jij doen?

• Schrijf je gedachten op, hoe chaotisch ze ook lijken.
• Zoek een veilige ruimte of persoon om mee te praten.
• Wees mild voor jezelf in momenten van pijn.
• Vertrouw erop dat jouw stem ertoe doet.

Ik ontdekte dat mijn grootste vijand niet buiten mij lag, maar binnenin: in zelfhaat, in de schaduwen van mijn verleden. Maar ik ontdekte ook dat door dit verleden te integreren – hoe zwaar het ook was – ik vrijer werd dan ik ooit had durven dromen.

Dit is geen einde. Dit is een nieuw begin. Een uitnodiging om samen te helen, samen te groeien. Want wat we vasthouden, blijft stilstaan. Maar wat we loslaten, kan eindelijk bewegen – en bloeien.

Wees zacht voor jezelf. En zacht voor elkaar.