Psychische Dwarslaesie 

Wat betekent Psychische Dwarslaesie voor mij?

Als ik terugkijk op mijn leven, herken ik momenten waarop ik mezelf volledig had afgesloten van mijn emoties. Het was alsof ik wel functioneerde, maar niet echt leefde. Mijn lichaam deed wat het moest doen, mijn hoofd bleef draaien, maar mijn ziel... die leek afgesneden en gevoelens vond ik maar heel ingewikkeld.

Deze toestand ontstond niet zomaar. Het groeide uit jaren van onderdrukte pijn, trauma, en het constante gevoel dat ik niet mocht voelen wat er in mij leefde. Toen ik als kind geconfronteerd werd met verlies, misbruik en een gebrek aan veiligheid, was overleven mijn enige optie. Om te overleven, moest ik mezelf loskoppelen van mijn emoties en mijn pijn. Maar die loskoppeling had een prijs.

De impact van psychische dwarslaesie

Het voelde alsof ik opgesloten zat in mezelf. Ik kon niet bij mijn eigen gevoelens komen en als ik iets voelde wist ik niet wat ik er mee moest en/ of kon, en dat maakte me machteloos. Ik voelde leegte, een soort gevoelloosheid, maar tegelijkertijd schreeuwde iets in mij om gehoord te worden. Het was alsof mijn emoties wel aanwezig waren, maar verstopt achter een dikke muur die ik zelf niet kon afbreken.

In relaties merkte ik het ook. De verbinding met anderen voelde vaak oppervlakkig, alsof ik nooit helemaal mezelf kon laten zien. Die blokkade zat niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn lichaam. Het voelde alsof mijn hele wezen was vastgelopen.

De rol van geloofsovertuigingen

Naast trauma’s en verlies waren er ook overtuigingen die me vasthielden. Ik groeide op in een omgeving waarin streng geloof een centrale plek innam. Regels en tradities bepaalden mijn dagelijks leven en gaven richting aan wie ik was en hoe ik moest handelen. Maar achter die overtuigingen schuilde ook een zware last.

Ik leerde dat kwetsbaarheid zwak was, dat boosheid niet mocht en altijd moest gehoorzamen, want anders..... Deze overtuigingen maakten het moeilijk om eerlijk te zijn over mijn pijn en verdriet. In plaats daarvan voelde ik me vaak schuldig, alsof ik tekortschoot in mijn geloof als ik mijn gevoelens wilde toelaten.

De innerlijke strijd

Die overtuigingen hielden me vast in een vicieuze cirkel. Ik voelde verdriet en pijn, maar dacht dat ik het niet mocht uiten. Ik voelde schaamte over mijn eigen boosheid, verdeeldheid of wanhoop, en dat leidde weer tot een gevoel van falen. Het was alsof mijn geloof en opvoeding me vroeg om perfect te zijn, terwijl ik diep van binnen voelde dat ik gebroken was. De zelfhaat en zelfveroordeling groeide en vond mezelf waardeloos en vies.

Mijn keerpunt

Het keerpunt kwam toen ik eindelijk durfde stil te staan bij wat ik voelde. Ik leerde dat de blokkades in mij niet zomaar verdwenen, maar dat ik ze stap voor stap kon verzachten door mezelf toe te staan om te voelen. Het was een proces van teruggaan naar de pijn, naar de momenten waarop ik mezelf had afgesloten. Het was pijnlijk en confronterend, maar ook bevrijdend.

Ik begon mezelf vragen te stellen:

• Waarom voel ik me zo afgesloten?
• Wat is de oorsprong van deze blokkades?
• Hoe kan ik leren om weer te verbinden met mezelf?

Door deze vragen te beantwoorden, ontdekte ik dat mijn psychische dwarslaesie een overlevingsmechanisme was. Het was mijn manier om de pijn niet te hoeven voelen, maar het weerhield me ook van het echte leven.

De onvoorwaardelijke liefde

Op de bodem van mijn ziel, waar de pijn ondraaglijk leek en de ‘littekens’ in mijn lichaam mijn verhaal vertelden, ontmoette ik de onvoorwaardelijke liefde. Het was daar, in dat diepe, donkere dal. Niet als een oordeel, niet als een eis om beter te zijn, maar als een omarming van pure liefde waar ik niks voor hoefde te doen. Een Liefde die mijn gebrokenheid zag en toch volledig en onvoorwaardelijk bleef.

Daarnaast heb ik een diepe liefdevolle ervaring gehad tijdens een groepssessie in mijn familiesysteem. Het was een moment van intense strijd en verwarring, waarin alles leek te vallen. Uiteindelijk stond ik oog in oog met mijn bestaansrecht, dat ooit van mij was afgenomen. Met liefdevolle mensen om me heen en twee ondersteunende handen op mijn rug, voelde ik die erkenning terugkeren. Dat bestaansrecht heb ik nu voorgoed omarmd.

Littekens als tekenen van overleving

Mijn lichaam en ziel dragen littekens van de gebeurtenissen die me gevormd hebben. Waar ik die eerst zag als tekenen van schaamte en gebrokenheid, begon ik ze langzaam te zien als getuigen van overleving. Deze littekens zijn een deel van mijn verhaal en een bewijs van mijn veerkracht.

Het proces van herstel

Herstellen van een psychische dwarslaesie vraagt om geduld, liefde en moed. Voor mij betekende het:

• Voelen wat er is: Het toelaten van emoties, hoe ongemakkelijk ook, zonder oordeel.
• Begrip ontwikkelen: Inzien dat mijn blokkades er waren om mij te beschermen in moeilijke tijden.
• Nieuwe verbindingen leggen: Leren om mezelf opnieuw te verbinden met mijn lichaam, mijn emoties en mijn omgeving.

Ik ontdekte dat de weg naar heling niet recht is, maar vol bochten en soms zelfs omwegen. Maar elke stap die ik zette, bracht me dichter bij mezelf en bij de kracht van onvoorwaardelijke liefde.

Een boodschap van hoop en verbinding

Misschien herken je jezelf in mijn verhaal, misschien ook niet. Maar wat ik wil meegeven, is een boodschap van hoop en verbinding:

Een psychische dwarslaesie is geen einde. Het is een uitnodiging om stil te staan, te voelen en jezelf opnieuw te leren kennen. Het is een proces van groei, van heling, en van liefde voor jezelf. Er zijn genoeg mensen die sterven met een psychische dwarslaesie, het is zo’n gemis als je niet hebt ontdekt hoe je in je kern bent bedoeld en mag zijn.

Onvoorwaardelijke liefde is er voor jou. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft je pijn niet te verbergen. Deze liefde omarmt je precies zoals je bent, met alles wat je hebt meegemaakt. Ze biedt een veilige ruimte waarin je mag groeien en je littekens kunt zien als tekenen van kracht, hoop en herstel.

Laat deze liefde je uitnodigen om te stoppen met vechten tegen jezelf en om jezelf te omarmen, precies zoals je bent. Jouw littekens vertellen een verhaal dat gehoord mag worden.

Laat ze stralen in het licht van liefde. 💛