Verlies & Rouw

Verlies & Rouw

Mijn leven kent verschillende momenten van verlies en rouw. Toen ik zeven jaar oud was, overleed één van mijn broers door een ongeluk. Als kind was er geen ruimte om te rouwen. Niemand sprak over het verlies en ik bleef in een overlevingsmodus. Jaren later pas toen ik mijn eigen misbruik onder ogen kon zien voelde ik werkelijk wat het gemis van mijn broer met me had gedaan. Tot die tijd had ik me afgesloten. Het schrijven van een gedicht over hem bracht troost en gaf ruimte aan mijn gevoelens. Dit was tegelijk het proces waarin ik het misbruik in de ogen durfde te kijken. Tot die tijd wist ik niet wat ik voor mijn broer eigenlijk voelde.

Door te gaan schrijven merkte ik dat het zoveel in mij raakte. Het gaf me de mogelijkheid hem weer te verwelkomen in mijn leven. Nu staat er een foto van hem in mijn huiskamer. Verlies en rouw doen pijn, maar de momenten waarop ik er bewust bij stil heb gestaan en nog steeds sta, hebben me completer gemaakt en ben ik dankbaar dat ik mag en kan voelen hoeveel ik van hem hou.

Toen mijn vader overleed, werd mijn zoon geboren. De confrontatie tussen dood en nieuw leven liet diepe indrukken achter. Er kwam opnieuw een keerpunt in mijn leven. Ik leerde eerlijk te kijken naar mijn eigen verhaal, zonder het mooier te maken.

Voor mijn dertigste had ik mijn verleden losgekoppeld; ik had muren opgetrokken en mezelf volgestopt met overtuigingen die me beschermden tegen de pijn, want mijn verleden (oude leven) was toch voorbij en lag achter mij? Maar op een dag durfde ik mijn echte verhaal onder ogen te zien. De pijn, het verlies en de rouw kregen de ruimte om te integreren in wie ik nu ben. Terug (mogen) komen in de verbinding met mijn verleden, heden en daarvanuit de toekomst heeft mij zoveel meer betekenis, vervulling en liefde gegeven.

Ik heb meerdere miskramen gehad, waaronder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die mijn leven bijna kostte. De herinnering aan de broeder in de ziekenauto die me waarschuwde voor de ernst van mijn situatie staat me nog helder bij. Toen ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht, voelde ik me zo vredig en zei nog tegen de broeder: 'Oh, maar ik ga niet dood hoor'. Totdat ze inwendig gingen onderzoeken—toen kwam de paniek en angst en binnen een paar tellen was ik onder narcose gebracht.

Ik heb in mijn verleden afscheid moeten nemen van een secure base, een vriend met wie onze wegen uiteen moesten gaan, ondanks de liefde voor elkaar. Het afscheid bracht veel pijn en rouw, niet alleen om de relatie, maar ook om de veiligheid die ik in hem had gevonden en daarvoor niet kende.

Ook het moment dat mijn vader naar de gevangenis ging en later vertrok zonder afscheid te nemen naar de ‘Spelonk van Adullam’ (zoals hij dat noemde—maar in werkelijkheid was het een schuur), bracht een diep gevoel van verlatenheid met zich mee, ondanks de ongezonde leefsituatie voor mij. Ook de dag dat mijn moeder besloot te scheiden, waardoor ik me als kind verscheurd voelde en het ideaalbeeld van een samenblijvend gezin uiteen viel. Elk van deze gebeurtenissen bracht zijn eigen rouwproces, maar in die pijn ontdekte ik waardevolle lessen en inzichten. Deze diamanten koester ik, omdat ze me hebben gevormd tot wie ik nu ben.

Rouwen om wat je niet hebt gekregen

Wat ik ontdekte, is dat rouwen niet alleen gaat om wat we hebben verloren, maar ook om wat we niet hebben gekregen. Vaak denken we dat stilstaan bij het gemis van bijvoorbeeld basisveiligheid, liefde of geborgenheid ons naar beneden haalt. Maar ik heb geleerd dat juist rouwen om wat ik niet had gekregen, mij heler en completer heeft gemaakt. Door te erkennen en voelen wat je hebt gemist, ontstaat er ruimte voor heling. Dit proces is onmisbaar om vrij te kunnen zijn in de toekomst.

Durf stil te staan. Durf te voelen. Dit maakt dat je verder kunt trekken, in de vrijheid van je toekomst.

De heling is verbinding

In mijn verleden heb ik onbewust zelfs goede vriendschappen laten verkoelen door mijn eigen verlieservaringen en trauma's. Jarenlang durfde ik niet te kijken naar de pijn die daaronder lag. Maar in de afgelopen jaren ben ik stap voor stap teruggekomen bij die relaties. Het opnieuw aankijken en erkennen van mijn rol hierin was enorm helend. Tegelijk voelde ik daarbij ook opnieuw rouw: rouw om wat verloren was gegaan, en het diepe besef dat wat nu is, gewoon zo is zoals het is.

Rouwen helpt ons om het verleden te integreren, zodat we opnieuw kunnen verbinden – met anderen én met onszelf.

Samen is minder alleen

Rouw en verlies raken ons diep, zowel in onze ziel als in ons lichaam. Maar als ik niet had durven kijken naar mijn eigen pijn, had ik nooit gevonden wie ik werkelijk ben. Deze reis heeft me geleerd dat kwetsbaarheid mijn kracht is. Het toelaten van verdriet, boosheid, schaamte en rouw heeft me geholpen om echtheid te omarmen. Het brengt me dichter bij mezelf en bij anderen.

Jouw verhaal, hoe klein of groot ook, doet ertoe.
Vind de kracht in het verbinden met wat was.
In die verbinding ligt heling.